Eeuwigheidszondag 26 november 2017

Commissie Liturgische Symboliek heeft op de tafel een uitbeelding gemaakt om stil te staan bij het verdriet om geliefden, die overleden. Vier witte rozen voor vier gemeenteleden die gestorven zijn. Wij houden hun gedachtenis vast,  om stil te staan bij wij zij waren tijdens hun leven. Het witte kleed ligt op tafel. Wit, de kleur van Christus, van reinheid en zuiverheid en van hoop voor de toekomst.

Op de tafel is een compositie gemaakt met groen en witte bloemen. De witte bloemen symboliseren de overleden geliefden van gemeenteleden die zijn gestorven in Hasselt, of elders in het land. Tussen de bloemen zijn kleine witte bloempjes gestoken. Die staan voor het jonge leven dat ten einde kwam in de moederschoot of kort daarna. Het verdriet van ouders die vol vreugde een kindje verwachtten en hun kindje aan God moesten afstaan, is niet te peilen en werkt nog jaren door.

De rietpluimen geven de gebrokenheid en de vergankelijkheid van het leven weer. Ziekte en dood bedreigen het leven; toch moet ieder van ons eens sterven. In al het verdriet om geliefden die gestorven zijn, komen we uit bij God, die troost en draagt in dagen van rouw en gemis. Daarom zijn er vingerbladeren gestoken in het bloemstuk: zij symboliseren de handen van God die beschermen en dragen en die ons bepalen bij onze eeuwige bestemming. De bloemen die omhoog steken geven aan dat er hoop is: er is uitzicht op de nieuwe toekomst, die voor de overledenen al werkelijkheid is.

Op deze zondag zien wij uit naar de Wederkomst van Christus, de dag waarop hij alles nieuw zal maken.  De dag waarop verdriet, ziekte, rouw, honger of oorlog voorbij zal zijn. De dag waarop de dood definitief verslagen zal zijn en wij voor altijd bij hem mogen leven.